ŻYCZENIA ŚWIĄTECZNE 2019

Uroczysta Pasterka

Kolejne Boże Narodzenie przyniosło wiele radości z faktu, że zbawienie stało się udziałem grzesznego człowieka. W parafii św. Józefa uroczystości Narodzenia Pańskiego Roku Pańskiego 2019 rozpoczęły się uroczystą Mszą Świętą Pasterską sprawowaną tradycyjnie o północy. Przewodniczył jej proboszcz parafii, ks. kanonik Eugeniusz Strzech. W uroczystej procesji wejścia ks. proboszcz wniósł figurkę Dzieciątka Jezus umieszczając ją przed Ołtarzem. Radosne Chwała na wysokości Bogu rozświetliło piękne choinki podkreślające wyjątkowość obchodzonych Świąt.

Dobry i kochający człowieka Bóg od wieków wyznaczył czas i miejsce przyjścia na świat swojego Syna. (…) Uboga grota, pasterze, Dzieciątko, Jego Matka i żłóbek. (…) Jak powinna wyglądać nasza reakcja na to wydarzenie? – pytał w homilii przewodniczący liturgii. W homilii ks. Kanonik zapraszał do ożywienia wiary w to wielkie wydarzenie, które miało miejsce w Betlejem.

Przed błogosławieństwem ks. Proboszcz przekazał życzenia Pasterza diecezji, ks. bpa Wiesława A. Meringa, do których dołączył również pozdrowienie bożonarodzeniowe w imieniu własnym oraz księży wikariuszy pracujących w parafii św. Józefa. Podziękował również wszystkim zaangażowanym w przygotowanie świątyni oraz liturgii na Święta Bożego Narodzenia.

Na zakończenie ks. Kanonik przeniósł figurkę Dzieciątka Jezus do Betlejemskiej Szopki, którą odwiedzali przed powrotem do swoich domów zgromadzeni wierni.

Rekolekcje o miłości w parafii św. Józefa

Trzecią Niedzielą Adwentu zakończyliśmy adwentowe ćwiczenia rekolekcyjne, które trwały od piątku. Przewodniczył im ks. mgr lic. Sebastian Adamczyk, prefekt ds. studiów Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku.

W wygłoszonych naukach rekolekcjonista przybliżył wiernym cnotę miłości, która winna objawiać się w konkretnym działaniu każdego człowieka. Właśnie po to przyszedł na świat Zbawiciel, aby okazać nam swoją miłość, dlatego też wszyscy w Niego wierzący są zaproszeni do realizowania w swojej codzienności konkretnych czynów chrześcijańskiej miłości. Kaznodzieja wyznaczył szlak realizacji miłości w codziennym życiu przez pięć konkretnych postaw: słowo, obecność, podarunki, pomoc oraz czuły dotyk. Każdy objaw miłości został dokładnie przedstawiony i poświadczony zbawczym działaniem Chrystusa w historii człowieka.

Adwentowe rekolekcje były okazją do przygotowania swoich serc do przyjęcia Bożej Miłości przez pojednanie się z Bogiem i między sobą dzięki sakramentowi pokuty i pojednania do którego przystąpiła liczna grupa wiernych parafii św. Józefa na włocławskim Zazamczu.

GALERIA

NOWY CZAS ...

Dziś, w niedzielę 1 grudnia, Kościele katolickim rozpoczyna się Adwent. Jest to bogaty w symbolikę, czterotygodniowy okres przygotowania do Bożego Narodzenia oraz wzmożonego oczekiwania na koniec czasów i ostateczne przyjście Jezusa Chrystusa. Czterotygodniowy czas Adwentu, który nie jest okresem pokuty, ale radosnego oczekiwania, obfituje w zwyczaje i symbole. Jest podobny do całego ludzkiego życia, które jest oczekiwaniem na pełne spotkanie z Bogiem.Teologicznie czas ten wyraża oczekiwanie Kościoła na podwójne przyjście Chrystusa. W pierwszym okresie akcent położony jest na Paruzję, czyli ostateczne przyjście Chrystusa na końcu świata. Ostatni tydzień natomiast bezpośrednio przygotowuje do narodzenia Chrystusa, przez które Bóg wypełnia wszystkie obietnice złożone w historii.

Adwent jest wyjątkowym czasem dla chrześcijan. Słowo adwent pochodzi z języka łacińskiego “adventus”, które oznacza przyjście. Dla starożytnych rzymian słowo to, oznaczało oficjalny przyjazd cezara. Dla chrześcijan to radosny czas przygotowania na przyjście Pana. Oczekiwanie na przyjście Chrystusa musi rodzić radość, gdyż jest oczekiwaniem na przyjście Jezusa. Dlatego też Adwent jest nie tyle czasem pokuty, ile raczej czasem pobożnego i radosnego oczekiwania. Opuszczenie hymnu Gloria nie jest wyrazem pokuty, jak w Wielkim Poście, lecz znakiem czekania na nowe zabrzmienie hymnu anielskiego śpiewanego w noc narodzenia Jezusa (Łk 2, 14).

Adwentowe czytania mszalne dotyczą m.in. dramatycznych nawoływań proroków, którzy zachęcają do nawrócenia, podkreślają zbliżający się kres czasu i ostateczne nastanie Królestwa Bożego. Równocześnie jednak Kościół przypomina o nadziei, jaka wiąże się z paruzją, czyli ponownym przyjściem Chrystusa – w każdej Mszy św. padają słowa: “abyśmy zawsze wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego zamętu, pełni nadziei oczekiwali przyjścia naszego Pana Jezusa Chrystusa”.

Najbardziej charakterystycznym zwyczajem adwentowym, zwłaszcza w Polsce, są Roraty. Jest to Msza św. sprawowana ku czci Najświętszej Maryi Panny, zwykle bardzo wcześnie rano. Wierni, często w ciemnościach przenikniętych jedynie blaskiem trzymanych w ręku świec, wraz z Maryją czekają na wybawienie jakie światu przyniosły narodziny Zbawiciela.

W niektórych miejscach na roratnich Mszach na początku w procesji z kruchty kościoła do ołtarza z lampionami w ręku idą dzieci. Mszę św. rozpoczyna się przy wyłączonych światłach, mrok świątyni rozpraszają jedynie świece i lampiony. Dopiero na śpiew “Chwała na wysokości Bogu” zapala się wszystkie światła w kościele.

Uczestnictwo dzieci w Mszach roratnich wiąże się ze zwyczajem podejmowania różnych dobrych postanowień na czas Adwentu. Dzieci często zapisują te postanowienia na kartkach, składanych następnie przy ołtarzu. Mają one wyrażać wewnętrzne przygotowanie do Bożego Narodzenia i chęć przemiany życia.

Z Roratami związany jest zwyczaj zapalania specjalnej świecy ozdobionej mirtem, nazywanej roratką. Symbolizuje ona Maryję, która jako jutrzenka zapowiada przyjście pełnego światła – Chrystusa. Innym zwyczajem jest zawieszanie w kościele wieńca z czterema świecami oznaczającymi cztery niedziele Adwentu. Z upływem kolejnych tygodni podczas Rorat zapala się odpowiednią liczbę świec. Świece i lampiony tak często używane w liturgii adwentowej wyrażają czuwanie. Nawiązują one do ewangelicznych przypowieści m.in. o pannach mądrych i głupich. Światło jest też wyrazem radości z bliskiego już przyjścia Chrystusa.

Nazwa “roraty” pochodzi od pierwszego słowa łacińskiej pieśni na wejście śpiewanej w okresie Adwentu – “Rorate coeli” (Niebiosa, spuśćcie rosę).

W liturgii adwentowej obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych. Jako barwa powstała ze zmieszania błękitu i czerwieni, które odpowiednio wyrażają to co duchowe i to co cielesne, fiolet oznacza walkę między duchem a ciałem. Zarazem połączenie błękitu i czerwieni symbolizuje dokonane przez Wcielenie Chrystusa zjednoczenie tego co boskie i tego co ludzkie. Wyjątkiem jest III niedziela Adwentu – tzw. Niedziela “Gaudete” (radujcie się). Obowiązuje w niej różowy kolor szat liturgicznych, który wyraża przewagę światła, a tym samym bliskość Bożego Narodzenia.

Adwent dzieli się na dwa podokresy, z których każdy ma odrębne cechy, wyrażone w dwóch różnych prefacjach adwentowych.

Pierwszy podokres obejmuje czas od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia, gdy czytane są teksty biblijne zapowiadające powtórne przyjście Zbawiciela na końcu świata i przygotowujące do spotkania z Chrystusem Sędzią. Dni powszednie w tym okresie przyjmują wszystkie obchody wyższe rangą (tzn. wspomnienia dowolne, obowiązkowe, święta i uroczystości).

Drugi okres Adwentu, od 17 do 24 grudnia, to bezpośrednie przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia. W tym okresie w dni powszednie można obchodzić jedynie święta i uroczystości.

Dawniej Adwent był czasem szczególnej aktywności różnych bractw. Przy kościołach istniały kapele rorantystów, które śpiewem i muzyką uświetniały celebracje, przez co przyciągały wiernych i upowszechniały zwyczaj Rorat. W XIX w. w Warszawie istniało również bractwo roratnie, które ze sprzedaży świec uzyskiwało fundusze na pomoc ludziom ubogim. Obecnie corocznie podobną akcję sprzedaży świec prowadzi pod hasłem katolicka Caritas. Od 6 lat w akcji Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom uczestniczą też organizacje charytatywne Kościołów prawosławnego i ewangelicko-augsburskiego.

Pierwsze wzmianki na temat Adwentu jako okresu przygotowania do świąt Bożego Narodzenia pochodzą z IV w. W Rzymie zwyczaj ten znany był od VI w. i obejmował cztery tygodnie przed świętami. Przez pewien czas Adwent był okresem postu, co dalej jest zachowywane w liturgii wschodnie.

www.ekai.pl

MARGARETKI dla Kapłanów

13 października 2019 roku kapłani posługujący w parafii św. Józefa we Włocławku zostali obdarowani bezcennymi prezentami. Darczyńcami byli parafianie wdzięczni za posługę swoich duszpasterzy, którzy ofiarnie pomagają wiernym podążać drogą prowadzącą do ostatecznego celu, którym jest niebo. Ksiądz Kanonik oraz księża wikariusze wraz z ks. Piotrem, kapelanem Szpitala we Włocławku otrzymali Margaretki.

MARGARETKA jest wspaniałym Bożym dziełem. Nazwa pochodzi od imienia dziewczyny, która swoją chorobę przyjęła jako powołanie, tak jak dla innych jest to małżeństwo, kapłaństwo lub życie zakonne. W wieku 13 lat, (VIII 1951r.) zaraziła się chorobą Heine-Medina. Aż do śmierci, zmarła w Wielki Piątek w wieku 40 lat, była całkowicie sparaliżowana, mogła poruszać tylko głową. Pani Louise Ward, która znała osobiście Margaret O'Donnell, 1 sierpnia 1981r. w Aylmer, Quebec, Kanada założyła Ruch Margaretek, którego inspiracją było życie i modlitwa Maragret, i dlatego nazwała go jej imieniem.

W centrum kwiatu wpisuje się imię i nazwisko kapłana, zaś na siedmiu listkach kwiatowych nazwiska siedmiu rodzin (lub imiona i nazwiska siedmiu konkretnych osób), które składają Bogu przyrzeczenie wieczystej modlitwy - każda rodzina (lub pojedyncza osoba) w jednym określonym dniu tygodnia za konkretnego kapłana (źródło: http://www.medjugorje.org.pl/dzial-modlitewny/apostolat-margaretka.html).

Uroczyste złożenie przyrzeczeń stałej modlitwy w intencji każdego z kapłanów pracujących u św. Józefa we Włocławku przedstawicielki Kół Żywej Róży miało miejsce podczas Mszy św. o godz. 10.oo przed błogosławieństwem.

GALERIA

NUTKI ŚW. JÓZEFA W CZĘSTOCHOWIE

Wspaniale spędzony czas zostawił trwały ślad w pamięci dzieci ze scholii „Nutki św. Józefa”, które wraz ze swoimi opiekunami pielgrzymowały 19 października 2019 r. do tronu Matki Bożej Królowej Polski z Jasnej Góry. Z samego rana liczna grupa dzieci i ich bliskich wyruszyła autokarem do Częstochowy. Po przybyciu do celu, w samo południe, w kaplicy Cudownego Obrazu została odprawiona Msza Święta, podczas której ks. Michał Styczyński, opiekun scholii modlił się w intencjach dzieci i ich rodzin oraz całej parafii św. Józefa we Włocławku. Przedłużeniem Uczty Eucharystycznej był wspólny posiłek w pięknej, stylowej restauracji, po czym dzieci miały czas na indywidualne zwiedzanie ciekawych miejsc oraz zakup pamiątek. W późnych godzinach popołudniowych uczestniczy pielgrzymki obejrzeli bardzo ciekawą wystawę multimedialną ŚLADAMI JEZUSA. Wystawa obrazowo przedstawiała wydarzenia związane z ostatnimi momentami życia Jezusa, z Jego Męką, Śmiercią oraz świadectwami Zmartwychwstania. Dzieci z wielkim przejęciem oglądały eksponaty wprowadzające bezpośrednio w tematykę męki Jezusa. Wierne kopie narzędzi zbrodni Chrystusa wywarły ogromne wrażenie na oglądających. Po obejrzeniu wystawy pielgrzymi wyruszyli w drogę powrotną do Włocławka.

GALERIA

Tylko pod Krzyżem...

Polska odnalazła swoją drogę. Wydarzenie, które miało miejsce 14 września br. przypomniało o tej drodze chrześcijańskiego narodu. Nie ma innej drogi jak właśnie ta. Droga Krzyża naszego Pana. Tak często bunt, niedomaganie, problemy i trudności każą myśleć, że życie tu na ziemi nie ma sensu. Tymczasem jest Nadzieja... W krzyżu Pana moc człowieka.

GALERIA

Kolejna część tryptyku duchowego Polski pod hasłem Polska pod Krzyżem miała miejsce we Włocławku na Lotnisku Aeroklubu Włocławskiego w Kruszynie. Już od wczesnych godzin rannych pielgrzymi ze wszystkich stron Polski, ale również zza granicy, przybywali na miejsce wspólnego spotkania pod Krzyżem Chrystusa.

O godz. 11.oo spotkanie rozpoczęło się wspólną modlitwą różańcową. Tajemnice bolesne z życia Jezusa i Jego Matki wprowadziły wszystkich pielgrzymów w charakter tej szczególnej pielgrzymki. Następnie wierni wysłuchali świadectwa pana Leszka Dokowicza, jednego z inicjatórów akcji Polska pod Krzyżem, znanego reżyserca i operatora filmowego. W swojej konferencji prelegent skupił się na różnych zagrożeniach duchowych, które szczególnie dzisiaj zakłócają prawdziwy kontakt z Bogiem. Odnosił sie teś do świadectwa swojego żcyia, w którym pojawiały się również elementy, które mogły go łatwo oddzielić od życiodajnej łaski Bożej. Pan Leszek podkreślił, jak ważne jest otwieranie się na Boże Miłosierdzie, które musi być koniecznie poprzedzone szczerym wyznaniem win i grzechów. Nie można dostąpić pełni miłosierdzia bez świadomego wyznania grzechów i szczerego żalu za to wszystko, co w życiu człowieka nie było zgodne z wolą Boga. Na szczęście - jak zaznaczył prelegent - w naszym kraju są jeszcze gorąco bijące serca, które kochają Boga i pragną coraz bardziej z Nim się jednoczyć, a przez to dają świadectwa innym, którzy jeszcze Boga w swoim życiu nie odnaleźli.

O godz. 15.oo pod przewodnictwem Pasterza diecezji włocławskiej Wiesława Alojzego Meringa Koronką do Miłosierdzia Bożego rozpoczęła się uroczysta celebra Mszy Świętej. Wielu kapłanów z całej Polski łączyło się przy ołtarzu Chrystusa we wspólnocie modlitwy wraz ze swoimi wiernymi. Szcześćdziesięciatysięczne zgromadzenie eucharystyczne uwielbiało Boga, za światło, które zabłysło na Krzyżu, kiedy przebite Jezusowe Serce stało się źródłem łaski za wszystkich grzeszników. Uczestnicy Mszy Świętej w ramach hoimilii przypomnieli sobie słowa św. jana Pawła II wypowiedziane na Lotnisku w Kruszynie 7 czerwca 1991 r. podczas Jego czwartej pielgrzymki do Ojczyzny. Właśnie wtedy papież Polak przestrzegał swoich rodaków przez zgubną cywilizacją śmierci, która odnajduje siebie jedynie przez używanie, doświadczanie i płytkie instynktowne przeżywanie życia często łączące się z konkretnymi grzechami, które za swój cel mają hedonistyczne doświadczenia. To również wtedy Ojciec Święty podkreślił, że Polska wcale nie musi wchodzić do Europy, bo już w niej jest i zawsze w niej była. Co więcej, była w niej o wiele wcześniej, niż wydaje się dzisiejszym odpowiedzialnym za jej kształt.

Po homilii Papieża wygłosił słowo również przewodniczący liturgii bp Mering. Odniósł się do słów przedmówcy i podlkreślił, jak ważnym miejscem w Polsce i na świecie dzięki akcji Polska pod Krzyżem po raz kolejny stało się to Lotniskow Kruszynie. To stąd płynie na cały świat przesłanie do trudnej miłości, która nie opiera się tylko na instynktach. Jest o wiele głębsza. W życiu chodzi o  to, aby uczyć się od Chrystusa składać swoje życie w ofierze za braci. Chodzi o to, aby uczyć się altruismu, bycia dla drugich. chodzi o to, by być gorliwym w swoim podążaniu za Chrystusem. Najlepszą pomocą na tej drodze jest Matka Jezusa i nasza Matka.

Po Eucharystii świadectwem swojego życia dzieliła się pani redaktor Joanna Bątkiewicz - Brożek, która ukazała zgromadzonym sylwetkę świętego kapłana ojca Dolindo Rutolo. Ten włoski mistyk, Sługa Boży, żyjący w latach 1882 - 1970 pokazał światu co znaczy ukochanie Chrystusa żyjącego w swoim Kościele. Świadectwo jego świętości jeszcze za życia dawał nawet św. Ojciec Pio. Pani Bątkiewicz-Brożek, autorka wielu książek o o. Dolindo z wielki poruszeniem dawała własne świadectwo miłości do Kościoła, którego wcześniej tak bardzo jak obecnie nie kochała. Wpłynęło na to wiele czynników. Ostatecznie pragnie uczyć się miłości do Kościoła właśnie od o. Dolindo, który dla niego cieprpiał, w nim umarł, a teraz jego życie rozświetla ciemności wielu ludzkich serc. Jezu, Tuy się tym zajmij - to właśnie jego słowa tak często dzisiaj wypowiadane przez wielu wierzących chrześcijan.

Ostatnim akcentem tego wyjątkowego dnia była Droga Krzyżowa transmitowana przez radio i telewizję. Surowy krzyż a za Nim ogromna monstrancja z Ciałem Pana niesione przez kapłanów i wiernych przemirzały rozświetloną błękintą drogę prowadzącą do celu, którym jest Niebo. Każdej stacji Drogi Krzyżowej towarzyszyły świadectwa osósb, które we własnym życiu szczególnie doświadczały krzyża łącząc je z Krzyżem Chrysusa i dzięki temu odnajdywały moc w znoszeniu własnego cierpienia i patrzyły dlaej z nadzieją. Bo przecież Krzyż to nie koniec. Koniec Drogi Krzyżowje zbiegł się z modlitwą zawierzenia skierowaną do Boga przez Pasterza diecezji bpa Wiesława Meringa, który wyraził głebokie pragnienie ludu Bożego gotowego przyjąć Chrystusa jako Pana i Króla swojego życia.

Rozmodlenie, miłość, gorliwe uczestnictwo w Eucharystii, wzajemna otwartość i życzliwość, głęboka zaduma i skupienie... to tylko kilka myśli, którymi można wyrazić wyjątkowość tego dnia. Zapewne na długo pozostanie on w pamięci wiernych.